โอกาศ

ครั้งแรกที่ผมได้ก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนผมรู้สึกโดดเดี่ยว อ้างว้าง ไม่มีเพื่อน ไม่คุ้นที่คุ้นทาง ไม่รู้จักใครเลย ผมคิดว่าจะปรับตัวยังไงดีให้อยู่จนจบม.6 หรือบางทีถ้าเป็นไปได้ถ้าจบม.3แล้วอาจจะไปสอบเข้าม.4ที่โรงเรียนอื่น แต่เมื่อเวลาผ่านไป...ผมก็เริ่มมีเพื่อน เพื่อนผู้ที่คอยให้กำลังใจ ให้คำปรึกษาและช่วยเหลือผมมาตลอด ถึงแม้ว่าบางทีเราอาจจะทะเลาะกันบ้างแต่มันทำให้เรารู้สึกสนิทกันมากขึ้น ถึงเวลาเราก็หัวเราะด้วยกันถึงเวลาเครียดเราก็เครียดด้วยกันปัญหาของแต่ละคนก็กลายเป็นปัญหาของเราไปด้วย มันพิสูจน์ให้ผมเห็นแล้วว่าเพื่อนมีความหมายมากมายอยู่ในคำๆเดียว ขอบคุณที่ผมพลาดโอกาสในวันนั้น วันนี้ผมเลยยังมีโอกาสที่ดีกว่าให้ได้ทำ และรู้ว่า"โอกาส"ไม่แวะเวียนมาหาบ่อยนัก อย่าพลาดที่จะคว้ามันไว้